Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Η επόμενη μέρα σε μια Ελλάδα που απλά θυμίζει ένα απέραντο συνοθύλευμα ποντικών.Ποντικών της εξουσίας,της αρπαχτής , του δοσιλογισμού ,της ομερτά,της διαπλοκής,της μιζέριας και του μικρού εγώ.

Ενας νεκρός , σε μια ατέλειωτη αλυσσίδα νεκρών για μια πεθαμένη ελπίδα.
Μια διαδήλωση τεράστια που απλά έγινε για το θεαθήναι.Για την επίδειξη του πως ένα ΠΑΜΕ μπορεί να περιφρουρεί και ένα συνοθύλευμα συνδικαλιστών που συμμετείχαν σενα όμορφο θέατρο σκιών.Σκιές των εαυτών τους.Επαναστάτες των σκουπιδιων των εγώ τους.

Μια πλατεία κρατικοδίαιτων με πρώτους και καλύτερους τους 300 βολευτές που αν τους κανεις ενα τεστ IQ οι περισσότεροι δεν περνάνε ούτε το 80 με βάση το 100.
Μια πλατεία αιτημάτων και όχι αρχών.Μια πλατεία τιμών σε συνθήκες χρηματιστηρίου.

Μια πλατεία άνω , μια πλατεία κάτω , μια αριστερή πλατεία μία δεξια πλατεία,ένα διαίρει και βασίλευε στην πιο όμορφη της εκδοση.Στην απόλυτη διαίρεση.

Μια πλατεία επαιτών.Επαίτες δικαιωμάτων που τάχανε στερήσει στους συμπατριώτες τους.Επαίτες του διαίρει και βασίλευε.Κόμματα και αποκόμματα σε συνέργεια.Πως αυτό το συνοθύλευμα θα μπορούσε να παράξει αντίδραση;

Και εκεί μέσα χαμένοι κάποιοι Εαυτοί , κάποιοι που αγωνίζονταν για Ελευθερία για Γνώση για Δημιουργία.Χαμένοι και αυτοί στη διαίρεση.Παρασυρμένοι από την ενέργεια που σαν δίνη παρασέρνει όλους όσους μπαίνουν σαυτή τη παρασιτική δίνη.

Χθές τα παράσιτα έδωσαν την καλύτερή τους παράσταση.Τα παράσιτα των μπαχαλάκηδων,τα παράσιτα των ΜΑΤ,τα παράσιτα του ΠΑΜΕ, τα παράσιτα των Συνδικαλιστών με πρωτοπαλίκαρα τα παράσιτα των 300 της Βουλής.

Αυτά τα παράσιτα εγκλώβισαν ΟΛΟΥΣ όσους τους ακολουθούν και μαζί όσους αντιτίθενται.

Όσοι κατέβηκαν χθες κοιτούσαν τιμές.Αν θα πέσει ο μισθός σε 500,400,300 ευρω.Αν η άδεια του ταξί θα κοστίζει 100.000 ή 5000 ευρω.Όλοι με τιμές κατέβηκαν σαν αιτήματα.Και πήραν ακριβώς αυτό που ζήτησαν.Τιμές μέ έκπτωση.


Κάποιος συνάνθρωπος άφησε τη τελευταία του πνοή ΓΙΑΤΙ;

Για να πληρωθούν μερικοί τραπεζίτες τα επιτόκια τους;

Απλά τον προσπέρασαν.Εκμεταλεύτηκαν μια θυσία όπως πολλές άλλες απλά για να κερδοσκοπήσουν.Να κερδοσκοπήσουν στά όνειρα ενός πατέρα που διαδήλωσε για το μέλλον των παιδιών του.

Ενας ακόμα νόμος ψηφίστηκε.Δείτε τους όλους μέχρι στιγμής τι έχει ψηφιστεί.Φόροι ,φόροι φόροι.Δεν ξέρουν και ούτε γνωρίζουν να δημιουργούν.Διαχειριστές με IQ ποντικιού που νομίζουν ότι μπορούν νάναι και ιδιοκτήτες μιας γης που λέγεται Ελλάδα.

Το νάσαι ¨Ελληνας δεν είναι αριθμός δημοτολογίου.Είναι Όνειρο, είναι Δημιουργία.
Δεν είμαστε αριθμοί,Είμαστε Άνθρωποι.Δεν είμαστε καταναλωτές.Ειμαστε Ανθρωποι που Ονειρεύονται.Κανένας δεν μπορεί να σου στερήσει το Ονειρο του νασαι οπως θέλεις νάσαι.

Μόνο αν Εσυ το επιτρέψεις.Μονο άν εσύ στερήσεις απο τον Εαυτό σου τη δυνατότητα να Ονειρεύεται.Κανένας GAP κανένας Beni δεν είναι αρκετός σαυτό που ΕΣΥ θέλεις να δημιουργήσεις.ΜΗΝ επαιτείς ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ.Κανένας δεν σε συνόδευσε όταν ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ και κανένας δεν θα σε συνοδεύσει όταν ΠΕΘΑΝΕΙΣ.


--------------------------------------------------------------------------------------------
Θα κλείσω με μερικές σκέψεις ενός ξεχασμένου του Carlos Castaneda
Σ’ ένα κόσμο όπου ο θάνατος είναι κυνηγός δεν υπάρχει χρόνος για τύψεις ή αμφιβολίες. Υπάρχει μονάχα χρόνος για αποφάσεις. Δεν έχει σημασία ποιες είναι αυτές οι αποφάσεις. Τίποτα δεν μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο σοβαρό από οτιδήποτε άλλο. Σε ένα κόσμο όπου ο θάνατος είναι κυνηγός δεν υπάρχουν μικρές ή μεγάλες, σημαντικές ή ασήμαντες αποφάσεις. Υπάρχουν μόνο αποφάσεις που παίρνει ο πολεμιστής μπροστά στον αναπόφευκτο θάνατο του. Το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί είναι ότι πρέπει να πεθάνουμε. Από την στιγμή που αυτό είναι ήδη το αναπόφευκτο πεπρωμένο μας είμαστε ελεύθεροι. Αυτοί που έχουν χάσει τα πάντα δεν έχουν πια τίποτα να φοβηθούν.
Ο θάνατος δεν είναι εχθρός αν και έτσι μοιάζει. Ο θάνατος δεν είναι η καταστροφή μας αν και έτσι νομίζουμε. Ο θάνατος είναι η πρόκληση μας. Γεννιόμαστε για να αντιμετωπίζουμε αυτή την πρόκληση. Η ζωή είναι ο τρόπος με τον οποίο μας προκαλεί ο θάνατος. Ο θάνατος είναι η ενεργή δύναμη. Η ζωή είναι η πίστα. Και σ’ αυτή την πίστα συναντώνται μόνο δύο αντίπαλοι κάθε φορά: ο καθένας μας και ο θάνατος. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε παθητικοί. Αν κινούμαστε είναι μόνο γιατί αισθανόμαστε την πίεση του θανάτου. Ο θάνατος καθορίζει το ρυθμό των πράξεων και συναισθημάτων μας και μας σπρώχνει αδιάκοπα μέχρι που μας σπάζει και κερδίζει τον γύρο.
Ο θάνατος είναι ο μόνιμος σύντροφος μας. Βρίσκεται πάντοτε στα αριστερά μας και πίσω μας, σε απόσταση τόση όση ενός τεντωμένου χεριού και είναι ο μόνος σοφός σύμβουλος του πολεμιστή. Όποτε αισθάνεται ότι όλα πάνε στραβά και πρόκειται να εκμηδενιστεί, μπορεί να στραφεί προς τον θάνατο του και να τον ρωτήσει αν τα πράγματα έχουν έτσι στ’ αλήθεια. Ο θάνατος του θα του πει ότι κάνει λάθος. Ότι τίποτα δεν έχει πραγματική σημασία εκτός από το άγγιγμα του. Ο θάνατος του θα του πει ‘‘δεν σε έχω αγγίξει ακόμα. Και ως εκ τούτου τίποτα ακόμη δεν έχει χαθεί’’.
Σ’ ένα κόσμο όπου ο θάνατος είναι κυνηγός δεν υπάρχει χρόνος για τύψεις ή αμφιβολίες. Υπάρχει μονάχα χρόνος για αποφάσεις. Δεν έχει σημασία ποιες είναι αυτές οι αποφάσεις. Τίποτα δεν μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο σοβαρό από οτιδήποτε άλλο. Σε ένα κόσμο όπου ο θάνατος είναι κυνηγός δεν υπάρχουν μικρές ή μεγάλες, σημαντικές ή ασήμαντες αποφάσεις. Υπάρχουν μόνο αποφάσεις που παίρνει ο πολεμιστής μπροστά στον αναπόφευκτο θάνατο του. Το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί είναι ότι πρέπει να πεθάνουμε. Από την στιγμή που αυτό είναι ήδη το αναπόφευκτο πεπρωμένο μας είμαστε ελεύθεροι. Αυτοί που έχουν χάσει τα πάντα δεν έχουν πια τίποτα να φοβηθούν.